با نعرهء ياهو

از بــاغــچه ام فـوج پـرستــو همه رفتند

از آفت پايــيــز بــه هــر ســو هــــمه رفتند

آنــــان كــــه ز تـــيغ تـبـرحـــادثه رســتــنـــد

دوشينه ز باغ گل شب بو همه رفتــند

زاغان چو گرفتند دگر باره چــــمن را

مرغان غزلخوان سخنگو همه رفــــتـنــد

ديدند كه خورشيد تنش غــــرقـهء خون است

از چــــنبر چـــــنگيز و هلاكو همه رفتند

بشكسته پران در قـــــفـس بسته خزيدند

بگشاده پران تا به فراســـــو همه رفتند

آنان كه دگر قــــدرت پـــــرواز نــــديــدند

تا كوچهء همسايـــــهء پــهــلـــو هـــمــه رفتند

رنــــدان چــــو شنــيدنـــد ز تكــبير ريـايي

بــا نــعــرهء مستانــــهء يــاهـــو هــمــه رفــتــنـــد

در دوزخ غــــــــربت چه كنند اين همه تـــنها

گيرم كه از آن جنّت مينو همه رفتــــــــــند؟