سيدضياءالحق سخا
ماندگار
مگو ز موج ، كه از موج بيــــــقرار ترم
و از زبانه ي هر شعله ، پُر شرار ترم
مهار، صرفه ندارد ، به هوش باش كه من
ز ا ُشتران سيه مست ، بي مهار ترم
اَيا نشسته به داغ شقايـــــق صحرا !
بيا و داغ ِ مرا بين كه داغدارترم
زهر چه لاله كه در سوگ خاك ، ميسوزد
خداي داند و بس ، اين كه سوگوارترم
به من پياله بده ، نه ز مي ، فقط از خاك
كه من به خاك ، ز هر باده ي خمارترم
مرا به مژده ي ابري بيا تسلا كن
- درين كوير- كه از خار بي بهار ترم
به قحط سال تبسم ، به فصلهاي عبوس
ز هر چه مزرع ِ افسرده، شوره زار ترم
بدين بلندي و بالا ، نه سروي آزادم
- ز ثقل سنگ - كه از كوه ، زير ِ بارترم
********
به كربلاي عطش ، كشته اي حسينم را
اگر رهاكـُــنمت ، از يزيد خوار ترم
زبان تيغ مرا شبپــرست ميداند
كه من زسمك عيار ، شهسوارترم
كجاست قامت داري ؟ كه قامت افرازم
بداني تا كه ز حلاج ، سر بدار ترم
نه بر چكاد مِه الود ِ قاف پنهانم
كه بل ، زهرچه بخواهي تو، آشكار ترم
اگر خلوص ، چراغي به چشمت آويزد
ببيني ام كه زآيــينه بي غبار ترم
*******
كشيده بال كجا رفته باز ِ آهو گير؟
سراغ ده ، كه زهر دره پُر شكار ترم
به ريش ِ جامه
بخندم ، اگر چه عريانم
بدين لباس ، ز ديـباج ِ شــَـه ، گوار ترم
ستيغ ِ روشن ِ تاريخ ، زادگاه من است
ازين غرور، ز هر تيره ي تيارترم
به هرزه ، پاي منه بر سرم نميداني -
- به نيش خويش ، ز هَر زهر ، زهر مارترم ؟!
اگر كه تيغ كشي ناي من ببـُري ، هان !
زناي نعره برآرم كه : پايدارترم
بدين چكامه اَيا گــُنگ ِ بيزبان و قلم !
به يُمن ِ (( ن )) و (( قلم )) از تو ماندگارترم