رسیدن به آسمایی: 08.09.2010 ؛ نشر در آسمایی: 11.09.2010

صالحه وهاب واصل


عید

عیـد است بیا ای مه ء پنهــــان تو کجــایی
باز آ که به پـایـان رسد این درد جـــــدایی
شبها بــــه فراق تــــو نیامــد مژه بر هـــم
تا همچــو سحر بـــاز درین خــــانه درآیی
دیــــدم شـب دوشین بــه در کاخ خیــــالت
بنشســـته بـــودم بهــر محبت بــه گــــدایی
مـردم همـــه گوینـــد کــه آدم بـــودت ذات
در چشـم منت حصـه یی از ذات خـــدایی
عمـری شــده من صیـد تــو در دام اسیـرم
مُردم ز اســارت بــده فــرمــان رهـــایی
من خستـه و بیچـاره و افتـــــاده به راهت
افگن به سرم سـایه که چون بــال همـایی
باز آ که مرا نیست کسی غیـر تــو در دل
رو بر کی کنــم گرتو به من ره نگشـایی؟
بـــرمـردم دنیــــا همــه عیـد است و لیکن
بر من رمضان است هنــوز تا تـو نیــایی
«واهب»که کفن بستـه به سردر دم آخـــر
کن زنده اش از آمـدن، ای لطف خـــدایی
08-09-2010
هالند