رسیدن به آسمایی: 01.05.2010 ؛ نشر در آسمایی: 02.05.2010


نورالله   وثوق


ساقیِ سیاست
 

خودروِ  بیگانه
به پنداری که مردانِ رشیدیم
اتوبانِ     جدایی را کشیدیم
سوار   خودروِ بیگانه گشتیم
بلاها را به جانِ خودخریدیم
..........


ناسپاسی
اگر یکباره  هاسی  گشته دلبر
اسیرِ   ناسپاسی    گشته دلبر
جهان  را کرده هروینی نازش
بُتِ   دیموکراسی  گشته دلبر
..................


فصلِ جدایی
زبس فصلِ جدایی نازِ نازاست
شبِ وصلِ جنایتها دراز است
خودی رادَر زهرسوگشته بسته
ولی برروی هرچه غیره بازاست


.............
درهایِ بسته
چه گردی رویِ احساسم نشسته
که بینم چهره هارا زاروخسته
به هرسویی که دل پامی گذارد
نمی یابد به جز درهایِ بسته


............
ساقیِ سیاست
اگرچه  بویِ پستی کرده  مستت
شده   نشَّـه سرِ   قدرت پرستت
ولی  ترسم    که ساقیِ  سیاست
 بریزد آبِ سردی   رویِ دستت
...................


حریفِ   مُرداب
برایِ   مردگی   آبه  دلِ تو  
حریفِ  هرچه  مُردابه  دلِ تو
گرفته از    گلویِ    زندگانی
مگر همدستِ  ارعابه  دلِ تو
...........


بلایِ جان
که می گویدبهاری گشته این دل
تگرگِ  شرمساری گشته این دل
شده   همدستِ   نامردی  پاییز
بلایِ جانِ   یاری گشته این دل
............


کشتیِ تجاری
 فراریِ   فراری گشته این دل
نمادِ  بی قراری گشته این دل
سوارش چینِ دردِ هرچه آهست
که کشتیِ تجاری گشته این دل
..........


سلولِ غربت
منم     فریادِ  خاموشِ  رهایی
ز  چنگِ   ناجوانیِ     جدایی
فسردم    درسلولِ  تنگِ غربت
کجایی    ای ضمیرِ     آشنایی
..............


نسلِ تبعیدی
چه از  نوروز جمشیدی بگویم
چسان ازسالِ خورشیدی بگویم
ندیدم جززسیاهی درهمه عمر
که براین نسلِ تبعیدی  بگویم
........


رنگ شادمانی
کنارِ  بحرِ  دل  پهلو  گرفتم
به رنگ شادمانی خو  گرفتم
به  غیرازچشمِ پاکِ مهرِمردم
من ازهرچه که دیدم رو گرفتم
..........