رسیدن به آسمایی:  23.12.2010 ؛ نشر در آسمایی: 24.12.2010

 

نورالله وثوق

جاده ی جنون




قطارِ فتنه

قطارِ فتنه ازره میرسد باز

جهالت قصه کوته میرسد باز

بترس ازچهچه خواندن هایِ اینان

بگوشم کندنِ چه میرسد باز

......

فروغِ خسته گی

به اینِ رنگی که هرسویی روانیم

فروغِ خستگیهایِ روانیم

به هرجایی که پاتوقی بسازیم

صدایِ ماتمی را آشیانیم.

....

مزاج دمدمی

مزاجِ دمدمیِ ما چه نازاست

که بررویِ جهانی بازِ بازاست

به هرجایی که بویی گندِ پستی است

پی فرمانبری گردن فراز است

.........

مستیِ سراب

مپنداری که موجِ پرخروشیم

نویدِ خشکیِ دریایِ هوشیم

به هر وادی که مستیی سرابی ست

در او ما غرق برقِ نای و نوشیم

.........

جاده ی جنون

میانِ شعله های مستِ بازی

خودت را عینِ آهن میگدازی

به جایی جاده ی جهل وجنون را

که دیده با چنین گردن فرازی

......

احساسِ بینش

خروشِ شعله ها را رنگ و باریم

بلای جانِ فکرِ نوبهاریم

به جز سربازی احساسِ بینش

به هر کاری که میبنی بکاریم

.......

تیشه ریز

به چشمِ هر خسی زان روع زیزیم

که از میدانِ دل پا درگریزیم

پی ویرانگری ریشةِ خویش

رفیقِ راهِ هرچه تیشه ریزیم

.......

جوالِ گریه

بود فردای مان آیینةِ دوش

تمامِ لحظه ها مان خالی ازهوش

به کاغذ گشته اینجا تخمِ خنده

من و عمری جوالِ گریه بر دوش

.......

گردنِ هوش

نوارِ پوک و سرگردانی ای دل

صدایِ لکّةِ دامانی ای دل

بود عمری به روی گردنِ هوش

تمامِ لحظه ها تاوانی ای دل

........

بست

ز بس ما آسمانِ مست داریم

برای هرهوایی بست داریم

درِ اندیشةِ ما بازِ بازِ باز است

فراری جان کجا بن بست داریم

.........

عرق پرورده

که می گوید که با دنیا به کینیم

به هر میدان که جویی اسبِ زینیم

جهانی را سواری داده عمری

عرق پرورده ی هر نازنینیم

...........