رسیدن به آسمایی: 01.06.2010 ؛ نشر در آسمایی: 02.06.2010

نورالله وثوق

فرمایش ِ آهنگ
..........

بازیگران
درینجا کس بهارِ تَر نیاورد
امیدی دَر بَرِ باوَر نیاورد
الا بازیگرانِ دورِ آتش
سَر از سُرِّ شما کس دَر نیاوَرد
.........

مویِ درد
ازین محفل نخیزد بویِ دردی
نمی بینی در او همسویِ دردی
میانِ گیسویانِ این همه یار
شود پیدا خدا را مویِ دردی
..........

شادیِ سرشار
درین محفل که این دلبر گرفته
بزن ساغر که مستی سر گرفته
تو و شادیِ سرشارِ حریفان
اگرچه خانۀِ من در گرفته
.........

دیده درا
گرفته حالِ ما را تکصدایی
بگو تا کی چنین دیده درایی
سرودی تازۀِ را می دهی سر
جدایی وا جدایی وا جدایی
............

دامِ صلح
بگیرد آهویِ دل را پلنگش
به قربانِ نگاهِ تیز چنگش
به دامِ صلح او افتاده شهری
چه می پرسی ز رمز و رازِ جنگش
.........

فرمایش ِ آهنگ
کلاسِ درسِ صلح و زنگِ تازه
گرفته بحثِ دلبر رنگِ تازه
به رقص آمد در و دیوار مکتب
ازین فرمایش ِ آهنگِ تازه
.......

سنگِ مردم
شدم آیینۀِ آهنگِ مردم
به سینه می زنم هی سنگِ مردم
همی گیرم پیاپی امتیازی
گهی از صلح و گه ازجنگِ مردم
...........

امتیاز
زدم آتش به جان و مالِ میهن
گرفتم لحظه لحظه حالِ میهن
به هر رنگی بگیرم امتیازی
منم سرمایۀِ اقبالِ میهن
........

رگبار
رهِ شب را چرا هموار کردی
به دستت روزِ خود را تار کردی
گرفتی آشنایی را نشانه
به سویِ هر چه دل رگبار کردی
.........

کاسۀِ لبریز
علیهِ جنگ و جهل و جورِ جبرم
نگر بر کاسۀِ لبریزِ صبرم
ز ریشه بر کنم کاخِ هوس را
صدایِ صَیحۀِ سیلِ ستبرم
..........

گَردِ نامردی
وطن را گَردِ نامردی گرفته
سَرِ هر تپه را گَردی گرفته
به هر جا چهرۀِ آزادۀِ بود
ورم کرده تبِ زردی گرفته
.......

1389/3/11