تمامِ کوچه ها به سوی آفتاب را
گذشته ام
گذشته ام .
*** *** ***
به همرهی بیکرانه گی معنی کلام و معرفت
هزار متنِ بزم و رنگِ عشقِ بیجوانه را
مرور کرده ام
ولیک
در تمامِ مدتی که مِهرِ عابدانه را
ـ به تجربه
و
قُله های دردِ این زمانه را
ـ به تجربه
و
عربده وخلوتِ و صفای مستی شبانه را
ـ به تجربه ـ
رسیده
ام
همیشه و همیشه
لحظه های من
پُر از خلوص بوده است
مدام از پی مدام
روز های بیقرارِ من
عابدانه بوده است .
*** *** ***
درون دخمه های بوده ها
به آرزوی چیستی ؟
به جست و جوی کیستی ؟!
کژی و راستی رفته های من
ترا
چی می دهد ؟!
*** *** ***
بگو !
بخوان !
حدیثِ عشق را !
نگاه کن به من
بخوان تو قصۀ
بهار های مرده را
ز چشم های من !
*** *** ***
به وقتِ دیدنت
شمرده حرف می زنم
و از کنارۀ نگاه کردنت به سوی من
غریو آبشار های کوه های سرکشیده
می شود پدید
ومن سلام می کنم
به اعتبار جویبارِ جاریّ همیشه گی زنده گی .
*** *** ***
ز ابتدای راهِ عشق
حکایت از تو بود
حکایت از توبود و دیده گانِ تو !
ـ و دوستی چشمِ تو و شب . ـ
*** *** ***
فکر نمودنم به تو
و دیده گانِ تو
مرا ز درکِ دردناکِ دوری تو
دور می کند .
*** *** ***
تمامی خشونتِ زمانه را
به دوشِ من نهاد
سالیانِ انتظار
چاره یی نبود
نه نامِ آن توان نهاد حادثه
نه معجزه
فقط تو و دلم
فقط تو وجهانِ پُر مصیبتی که خفته بود
زیرِ حجمِ کوهِ غصه های من !
*** *** ***
چه سال ها که بر صلیب بوده
شعرِ من
چه سال ها که مثلِ صید بوده
قلبِ من
تپش تپش خزیده ام
تپش تپش دویده ام
گهی ز محنتی
دمی ز چشمۀ محبتی
چشیده ام .
*** *** ***
شبانه های من
ـ سروده های جانِ من ـ
لبالب از پدیده یی به نامِ مهربانی است
ولیک
می شود ، به محضِ فرصتی
پُراز سیاهی تمامِ رفته های من .
*** *** ***
چه رود های خشمگینِ ژرف را
گذر نموده ام
چه آشیانه ها که ساختم
و باد
آمد و ربود و برد .
*** *** ***
من از حدودِ آن جزایرِ سپیده ها
که کوچک اندو تازه سال
و از بقای راز های برگ های جنگلی
که رنگِ آفتاب را ندیده اند
واقفم
و مد وجذرِ عشق را
درونِ سینه ها
و خطِ درد را
که
جاودانه خانه کرده در کنارِ خطِ عشق
بر کتیبه های دست های من
آشناستم .
*** *** ***
دلم ، هجای کوتهیست
بر لبانِ گنگِ بی بهانه گی
گهی
به یک گیاه ، می شوم شبیه
دمی
به قصۀ صدای گامهای عابری
به گوشِ کوره راه های سرمدی انتظار
شبی
به صخره یی خموش
بر فرازِ کوهِ با صلابتی .
*** *** ***
حواسِ جنگلی من
لبالب از عصارۀ شفافِ لذتیست
کز نوای خوبِ « گُلسر» ی
به گوش می رسد .
*** *** ***
چه رویدادِ ساده یی ست عشق
ـ آشنا !
ولیک
می رسد زمان که
رازِ مرگ و زنده گی ما
درآن نهفته می شود .
*** *** ***
بدانکه ، من
ز دامِ نام ها و دامِ ننگ ها
گسسته ام ، پریده ام
و مثلِ رود خانه یی که می رود
خزیده ام
مگر ، دریغ
رودخانه آشیانه یی
همیشه
داشته ست
و من
بدونِ آشیانه ام .
*** *** ***
نوای تازه را
و شعرِ تازه را
هماره عاشقم
ز بوی دلپذیرِ رشقه زار ها
کنارِ تاک باغ ها
ز خویش می روم .
*** *** ***
چه یاد ها
چه یاد ها ز سرزمینِ تاک ته نشین شده ست درعروقِ من
قرارِ من و عهدِ من و خاک و آب و تاک بوده اینکه عشق را
نگاهبان و همسفر
شوم .
*** *** ***
و در کنارِ این سفر
بدون وقفه سرخوشِ ترانه های شرقی خیال بوده ام
درین سفر
ولی
فرازِ قلعۀ بدونِ نامِ باد بوده
خوابگاهِ من .
*** *** ***
چی سان خراب می شود
نوای گرمِ برج و باروی تسلی یی ؟!
چی گونه
خواب می برد
دلِ مصاحبِ بزرگِ اضطراب را !؟
*** *** ***
سواحلِ نجیببِ اعتقاد
که خاطرات
ـ تا هنوز ـ
پرسه می زند در آسمانِ آن
چی شد ؟
کجاست معبرِ گذشتن از صفوفِ درد ؟
کجاست بیشه های خوابهای خوبِ سبزِبارور ؟
. . . . . . . . . . .
چه حسِ کودکانه ، یا ، یقین
ازین برهنه تر نمی شود .
*** *** ***
شمایلی که بُد خدای قاتلانِ شهرِ شعر و مادرِ زمین
بگو
کجا فتاده است ؟!
به من
بگو
چی شد ستاره گان ؟
ستاره گانِ نام مسخِ ساکن فضای انزجار
ستاره گانِ حاملِ پیامِ مرگ و سوگ و سوختن ؟
خدای من
چی شد که سال ها کبود شد ؟
چرا تمامِ نورسیده کاج ها و سرو ها
خمیده قد شدند ؟
چرا دروغ و دوستی ز همدگر شدند ؟
چرا ز باژگونی صدای عاشقانۀ چراغهای خطۀ غرور
در کتاب و دفتری
مراثی یی نوشته نیست ؟
*** *** ***
پلی که بین من و آینه ودل
قرار داشت
ز حملۀ بزرگ دوری تو و شکسته دل عزیز ها
خراب شد
ودر قیامتی که انجماد چیره گشت بر روانِ چشمه ها
هزار آسمانِ ابری سیه
گریستن گرفت
ولی ، بگو
چی سود از گریستن ؟
دوا و چاره یی
گریستن
نبود و نیست
گریستن ، گهی
جهانِ فکرِ بیجوانه یی ست .
*** *** ***
سفر
سفر
سفر
سفر به تلخی یی که اینطرف و آنطرف ، فتاده در کناره های
رفته ها
سفر به سوی یاد ها .
*** *** ***
ببین ، دلم
شکستنیست :
مثلِ آینه
و از شکسته گی آن
صدای گریه های اعتقاد می رسد
ولیک ،
خوب فکر کن
به لحظه های اضطراب ، تاکه می رسد
غریو می کند :
چی شد ؟
کجاست شهر من ؟
چی شد ؟
کجاست شهرِ روزگارِ کودکی من ؟
چی شد ؟
کجاست شهرِ زنده گی من ؟
شراره می کشد
هنوز
آتشش
خدای من ،
خدای من !
شراره می کشد هنوز ؟
چه زجرِ جاودانه یی
چه زجرِ جاودانه یی !
*** *** ***
بگویمت حدیثِ جانِ خویش را :
خجالتی بزرگ بود زنده گی
اگر
ز خشمِ روز ها
هراس می نشست در دلم
و یا شکنجه می رسید
در شبانِ من
به جانِ لحظه های خوابِ من
خجالتی بزرگ بود زنده گی
اگر
به روی سایه های دستِ قاتلان
جبینِ سربلندی و غرور سوده می شد و به سجده می رسید
خجالتی بزرگ بود
اگر ، دگر
سیاره گان
ـ ز خشم بر نهادِ ما ـ
برای جلوه یی و گردشی
برون نمی شدند .
*** *** ***
گهی
جهنمی به پیشِ رو
و دوزخی به پشتِ سر
به روی یک پُلی ، ز خار و خس ، بُدم
زمانه یی
میانِ برزخی .
ـ و این
نه کار ساده یی ست .
. . . . . . . . . . . .
نه پیر بود
آن گُلی که ناله شد
و خسته شد
و برگهاش را خزان حراج کرد
نه پیر بود آن درختِ نارون
که قامتش
ز برگ شد جدا
نه پیر بود
آن دلی که شام شد
و نوحه شد
تمام شد .
*** *** ***
در ارتفاعِ کشفِ دوره های منتظر برای روشنی
هجومِ محنتِ حوادثِ بزرگ را
چشیده ام
برای جلوه یی ز آشتی صیقل و درونِ دل
تمامِ ساحتِ زمینِ خانمانِ خویش را
و عهدِ بی اصالتِ بدونِ قصه یی اصیل را
گذشته ام .
*** *** ***
توقفم ، چی گونه ، بوده است :
توقفی که نور داشته ست
در شفق
توقفی که سبزه داشته ست
در خزان
چی گونه مهلتی طلب کنی ؟
ز اعتراف ، طفره رفتن ؟
از چی رو ؟
صدای حسرتِ ترا
چی کس شنیده است ؟
چی پاسخی
چی گونه پاسخی به سویت آمده ؟
ز شامِ وحشت و زموج موجِ آن ترانه های خفته زیر پوششِ لجن
پرنده یی
به شهر آمده ؟
کدام باغ را شناخته ؟
کدام شاخه را گرفته بهرِ لحظه یی نشستنی ؟
*** *** ***
زمان
زمانِ اضطرابِ مطلق است !
و سرنوشتِ باغ ها به دستِ فترت است !
گرفتمی که آمدی بهار
گرفتمی که سبز شد درخت
گرفتمی که نغمه ها ، ز آشیانه ها ، رسید
گرفتمی که بیشه ها ، پُر از صدای شاخه های شاد شد
گرفتمی که جنگلِ عقیمِ پیر
رنگِ سبز را
به بر کشید
گرفتمی که چشمه ها
روان بگشت
بارِ دیگری
گرفتمی که رنگِ قهوه یی ، ز شهر، پر کشید
چی پُر کند خلای وقتِ خوبِ مرده را ؟
چی جا دهد نبودِ عاشقانِ راستینِ رفته را ؟
*** *** ***
تمامِ کوچه ها به سوی آفتاب را
گذشته ام
گذشته ام .
*** *** ***
اگر چه مدتیست که " رسیدن "از دیارِ ذهن پر کشیده است
بهارِ گوشه گیرِ بی ستاره را خبر کنید
که از گذشته های دورِ حافظه
صدای لکلکی و نغمۀ چکاوکی
و شیوسِ پَرِ پرستویی
به گوش می رسد .
بهارِ بی ستاره را خبر کنید
که بار دیگری به یادِ ذهنِ منجمد
شگوفه های سیب آمده
و بوی از گُلِ همیشه خوبِ سنجد آمده
و بوی دلپذیرِ رشقه آمده
و شاخ و برگِ تازه
دلبرانه
سررسیده اند .
. . . . . . . . .
مگر بهار یاد ها
فقط بهار یادهاست .
*** *** ***
فصولِ داستانِ رنگ و بوی باغ را
شنیده ام
ز واژه واژۀ کتاب گُمشدن
و دفترِ ز یاد رفته گانِ کوی عشق نیز آگهم
حریقِ جنگلِ وداع را
که پیچ و تاب دار و مثلِ دشنه است
ـ نه کم
به بار ها ـ
شنیده ام و دیده
ام
چه سرو ها که قد کشید در دلم
و سر نگون بشد
چه موسپید یاد ها
که هر بهار
ـ چو لاله های نازنینِ رویشِ گیاه ـ
دلِ مرا
و جانِ تشنۀ مرا
خطاب کرده اند
چی تیشه ها که حمله برده اند
بر صدای من
من از زبانِ ریشه دار و کهنه یی که گام می زند کنارِ ما
و امر می کند :
مرو
و گاه
ـ باشتاب ـ
بیاضِ صامتِ سروده های عاشقانۀ شبانه مرا
ـ ورق ورق ـ
به دستِ آدمی سفیه و کور می دهد
به این نتیجه می رسم
که آدمی
ـ همیشه ـ
در هوای قطبی دقیقه های پُر غبار
و در فضای دوزخی انتظار
یکه است
نه همرهی ، نه همدمی .
*** *** ***
ز رود بارِ جاری شفق
که ره سپرده
سال ها و سده ها
به تشنه گی جانِ من
و تو
و عاشقانِ جستجوی و ره
چی گویمت ؟
چنان بلند می دهد ندا و مطمئن ز حنجره
که گوییا ، مدام ، بوده است
و
رهسپارِ جاودانگیست
.
*** *** ***
دوامِ حافظه
و حوصله
درین تلاطمِ صدا
ـ که می وزد ز بامِ شرق تا به شامِ غرب
وز انقراضِ شهرکِ شمالِ دل
تا به وادی شبِ جنوبِ آن ـ
ز معجزاتِ نادر است .
*** *** ***
چقدر سبزو سرخ ؟
چقدر فکرِ احتمالِ دیدنِ دوبارۀ سپیده زار ؟
یکایکِ غریو تندر و تگرگِ حادثه
ـ گهی غموضِ کامل اند
ـ گهی ظهورِ موج های تب
ـ تبی که آمده ست
از پی تباهی و فساد .
*** *** ***
هزار قریه حادثه
و شهر فاجعه ،
وزین قیاس
کشورزبونِ دل ،
سوخته ، هزار سده بودنِ مرا ، درونِ آینه !
. . . . . . . . .
من آن نیم که با سراب زنده گی کنم
و با سراب واره ها
شوم رفیقِ راه .
*** *** ***
نه !
بهتر است گاهگاه دو دلی کنیم :
ـ به سوی عشق
یابه سوی تیره گی و نفرت و عبور از یگانه گی !
نگاه کن
نگاه کن به پنجره
همیشه پنجره
پنجره
و پنجره
و پنجره
و تیره گی و پنجره
نگاه کن
چه تیره است شب
ـ از ورای پنجره
و دلگرفته است روز
ـ از ورای پنجره
و شاخه ها و برگ ها
بیرمق و گنگه اند
ـ از ورای پنجره
و آسمان
سیه و ابری است
ـ از ورای پنجره
و چهرۀ پرنده یی که می پرد به سوی هیچ
زخمی است از ورای پنجره
و شعر نیست
در فضا
ـ از ورای پنجره
و خوابِ سنگفرشِ ره مشوش است
ـ از ورای پنجره
و از دیارِ دوست نامه یی نمی رسد
ـ از ورای پنجره
و لحظه ها
کبود می زنند
ـ از ورای پنجره
و رهروانِ کوچه چوبی اند
ـ از ورای پنجره
و هیکلِ چراغ ها خمیده اند
ـ از ورای پنجره
و شرحِ زجرو ضجه مشکل است
ـ از ورای پنجره
و
معنویتِ صدای باد
له شده به زیرِ وزنۀ زره پوش هاست
ـ از ورای پنجره .
نه ، بهتر است گاهگاه دو دلی کنیم :
و از دریچه های رو به شب
و رو به آفتاب
قصه سر کنیم
ـ به گاهوارۀ تپش
هزار ساله فاصل و درنگ
ـ تغافل از شکنجه یی که لحظه ها پُر است از حضور شان
ـ تغافل از حدیثِ روزگارِ بی غزل وبی قصیده و شراب
ـ و از وجودِ
روزگارِ بی سرود وبی سخن
ـ و از زمانِ بی نجابتِ غروب
ـ وروزگارِ مطلقِ سکوت .
*** *** ***
ازین نشستنِ همیشه گی میانِ شعله های سرکشِ شکسته گی
ازین شبی که
از عصب عبور می کند ،
وزین تبی که از پی و ز رگ
با شرارۀ تعب
عبور می
کند
ازین خموشی یی که مرگ را به پیشِ چشمِ خاطره
قرار می دهد ،
ازین نمایشی که کارِ دلقکانِ کوکی خباثت است ،
ازین تبانی یی که
ـ نا خجسته است ـ
بینِ نام ها .
*** *** ***
به گام های پُر شتاب
فکر می کنم :
چی گونه
می توان
زبانِ پر کشیدنِ عقاب را
و لحنِ دلکشِ صدای باد را
ـ میان سرو باغ ها ـ
فرا گرفت ؟
که آن
زبانِ سر بلند بودنست ،
زبانِ سرکشیدنست
و این
صدای زنده گیست ، بودنست .
*** *** ***
ز بعد این شبانِ یخزده
ـ شبانِ زمهریری سیاه دل و دیر پا ـ
به گام های پُر شتاب فکر می کنم
و این شتاب گامِ لحظه ها
به سوی روز ها
مرا
به یادِ آبی زلالِ اوج می برد .
*** *** ****
چی گونه
می شود
به اوج پشت کرد ؟
ـ می توان ؟
چی گونه
می شود
که آبی زلالِ اوج را
ز یاد برد ؟
می توان ؟
نمی شود
نمی توان
تمامِ زنده گیست
:
اوج
تمامِ زنده گیست :
بال و پر زدن
به سوی اوج .