رسیدن:  23.10.2011 ؛ نشر : 24.10.2011

حنیف بکتاش

 

د هیلو باغ کې

 

شېبې د خدای لاسوکې

یوه څرخه ده

چې مانجه یې تمامیږي نه

مینه د هیلو باغ کې

یوه زرینه ،

یوه ښکلې

خو یاغي مرغۍ ده

کله د زړه پر څانګه کښیني

ترانې وایي

او کله وترهېږي

چې والوتله

نور نو د باغ لوري ته نه راګوري.

 

ښکلا

یوه مساپره وږمه

یوه د رازونو غوټۍ

لا لګېدلې ټوکېدلې نه وي

چې بیا یې

پیټی د مزله تړلی

او ،

زموږ له سترګونه سفر پیلوي.

 

ته راشه زما د کوټې

له دریڅې وګوره

زموږ د بهار غمیزه

دا زموږ د باغ له تنه

وږمه لا تېره نده

او د لمر پاکې ، مقدسې وړانګې

لا د دې ځمکې په رګوکې

غزېدلې نه دي

چې سر اخیستي او یاغي بادونه

بوی د خزان لګوي

او د ځوانۍ شېبې

قوده ، قوده له ځان سره وړي .

 

ښکلا ، ځواني او مسکا

د زړه په کورکې مساپر پراته دي

نن که سبا وي

دوی ،

له دغه ځایه

کډه کوي .

منی 2008 کال لندن