رسیدن به آسمایی: 19.12.2009 ؛ نشر در آسمایی: 20.12.2009

 

منصور سایل شباهنگ

 

در شب یلدا

 

ای از ورای آنسوی دریــا خوش آمدی

سنگ ِ صبور ساحل ِ تنها خوش آمدی

پا مانده ای به شانه ی امواج ِ روزگار

بر کشتی ِ شکسته شکیبا خوش آمدی

بیدار گشت خاطره ی خفته در غبار

باران ِ آفتاب به صحـــرا خوش آمدی

دیوار ِ شب شکست که میخوانم از یقین:

ای روشنیی خانه ی فردا خوش آمدی

از کوچه ی خیال؛ به ژرفای قلب ِ من

با این نگاه  فاصله پیما خوش آمدی

بانگ ِ بلند ِ تندری، آشفته ساختی

گیسوی خواب؛ در شب ِ یلدا خوش آمدی

بی حرف ِ عشق؛ معنیی من،معنیی نداشت

من، من شدم ، تو معنیی معنا ، خوش آمدی

دیدار تست لحظه ی زیبای زندگـــــی

ترسم روی و من نرسم تا ( خوش آمدی)

 

 

 

تا مخمل خورشید

 

مـا سنگ ِ دل ِ خویش شکافیده شـگفتیم

با شبنم ِ اشکی، سخن از عشق تو گفتیم

چون مرغ شبآویز به هر خاره و هرخار

تا مـخمل ِ خـورشید بـخواندیم و نـخفتیم

فــرداست کـــه با دیده ی بیدار ببینند

عشقی که پس ِ پـــرده ی پندار نــهفتیم

ما ابــــــر ِ بهاریم ، زمستان همه رفتیم

ما بـاد ِ بــهاریم ، زمستان همه رُفتیم

چون خنده ی خورشید خروشیم و خموشیم

وز روزن ِ مهتاب بـــــُیفتیم و نیُفــــتیم

لبریز سرودیم و سرآهنگ سکوتیم

در چشم تو طاقیم که با جان تو جفتیم

...

 

ما معنیی این قصه ندانیم و بدانیم

اینقدر که این از دل ِ دیوانه شنُـــفتیم

 

 

دسامبر  2002