رسیدن به آسمایی: 07.01.2010 ؛ نشر در آسمایی: 08.01.2010

 

نورالله وثوق
 

پفِ دیگران

...................
توَّرُمِ فریاد

درِ هرخانه گُمگُم کرده فریاد
رهِ خودرا مگر گم کرده فریاد
ز نرخِ رُشدِ او شهری بجان است
ز دستِ دل توَّرُم کرده فریاد
..................

گورِآشنایی

چه باری ازدرختِ جنگ چیدیم
زشاخِ او چه جزنیرنگ چیدیم
پیِ خوشنودیِ بیگانۀ چند
به گورِ آشنایی سنگ چیدیم
..................

پوفِ دیگران

چنان پوقانه درجا باد گشتیم
زپوفِ دیگران آباد گشتیم
مُعَلَقّ در فضای بردگیها
مگر مثلِ وطن آزادگشتیم
...............

دیوارِچین

درختِ زندگی را دارکردیم
به گردن دشمنی را بارکردیم
بر ابروی جفا تا چین نیاید
به دورِا دورِ دل دیوار کردیم
.........................

پلنگانِ مقوایی

مریدِ حلقه را پیری نمانده
صلابت را یکی میری نمانده
پلنگانِ مقوایی دلیرند
که در پامیرِ ما شیری نمانده
.............

بامِ دنیا

وطن را بیشۀِ بی شیربینم
په پایِ ناله اش زنجیربینم
قسم بر بامِ دنیایِ امیدم
که پامیرِ مرا دلگیر بینم
..............

تصویری ازفرار

اگر بازوی تزویری وزیری
مثالِ من وگرنه سر بزیری
مروری کنِ به تصویرِ فرارت
به جا نِ هرچه روبه عینِ شیری
............

مُشتِ دیکتاتور

چنان دیگِ هوس را شوردادی
که از گندش دلم را تور دادی
زمامِ گلشنِ امیدِ ما را
به دستِ مُشتِ دیکتاتور دادی

...............

سلولِ کین

به بُن بستِ هوسهاگرچه گیریم
ولو در تک سلولِ کین اسیریم
بیا تا نقبِ مردی را بکاویم
که برق ازچشمِ استبداد گیریم

.....................

ستادِ جنایت

به ترویجِ جفا آنسان ستادیم
که پنداری جنایت را ستادیم
زیُمنِ نَشَّۀِ ودکای آتش
صفِ رقصانِ مستی فسادیم
..................

قندِکافی

چنان باخستگی پیوند داریم
که پرهیزاز گلِ لبخند داریم
زقولِ ما بگو شکَّرلبان را
که ما کافّیِ کافی قند داریم
................

17-10-1388