رسیدن به آسمایی: 19.01.2010 ؛ نشر در آسمایی: 19.01.2010

نورالله وثوق 

 
به مردمِ بی دفاعِ کابل
 

لستِ سیاه

............

گرزِ سیاهی

چه دودی   میرسد   ازدور  اینجا
که   کرده    دیده هارا کور اینجا
ز دستِ   کوبشِ  گرزِ    سیاهی
پریده  رنگِ  هرچه   نور اینجا
.....................

قطارِ جهلِ

سحر   سالم  به اینسو کی رسیده
صدای  کوپه ها  در  خون تپیده
بیا   تا سورۀِ  دل را   بخوانیم
قطارِ  جهلِ ما  تُرمز   بریده
........................

 
جنون

 جنون در جاده جولان دارد اینجا
 کَش وفَشّی  فراوان دارد اینجا
نگفتی  شاخۀِ   جهلِ  من وتو
چه پیوندی به ایمان دارد اینجا؟
...........

ساطورِ اساطیرِ

ز رنگِ  مِهرِ میهن  کاتِ کاتیم
قمارِ  دستِ   دلبازانِ    لاتیم
نشانِ   بیرقِ ماشعله ای جَنگ
که   ساطورِ   اساطیرِ  ثباتیم

............

عزیز

درینجا هرکه خون ریزد عزیز است
به رنگِ   کین درآمیزد عزیز است
بلایی کو   خودش را    با پلیدی
به جانِ   ملتِ ما   زد عزیز است

...........

 
 
لستِ سیاه

من و تو اشکِ  حسرت را سپاهیم
ستونِ   سرفرازِ    دود   آهیم
ذغالِ   کورۀِ     آتش فروزان
  پیامِ    روشنِ  لستِ سیاهیم

...................

شعورِ شعله ها

شبِ  آتش فروزان را زبانی است
که شک  را در دلِ  ارگ  آشیانی است
شعورِ  شعله هایِ    شهرِ     کابل
یقین اینجا    گواهی را   نشانی است

...............

بویِ واویلا

دلِ   فکرِ   سحر ترکیده    امشب
که خوابِ   شعله ها  رادیده امشب
زهرسو   بوی   واویلا  بلند است
مگر    کابل به خون غلتیده امشب

..............

سرچشمه

وطن  گفتی  که  درد اندود گشته
 تمامِ   بودِ او   نابود    گشته
شنیدم    از    زبانِ گوشکِ دل
که آ ب ازسرچشمه گل آلود گشته

............

دوغِ دروغ

اگرچه    گنس و گیچِ  بویِ دودند
 نشستند و  بساطی را    گشودند
میانِ هاونِ   بی  دستۀِ     شان
دروغی راچه  صاف و ساده سودند

......................

 خارِچشم

ز بس بر جهلِ خود اصرار کردیم
به گردن   دشمنی را    بار کردیم
از آن رو  خارِ  چشمِ   غنچه هاییم
 که  نامِ گلشنی را خوار کردیم
................
 1388/10 /29